تفکر زائد محمد جعفر مصفا نشر پریشان چاپ شانزدهم
ذهن ما عادت کرده به مسائل از دو دیدگاه : دید واقعی و دید ذهنی (تفسیری) نگاه کنه. مثلا اگر شما موقع راه رفتن دست یا پاهاتون یه طور خاصی حرکت می کنن یا از بدنتون فاصله می گیرن ؛ و من به راه رفتن شما نگاه می کنم نمی گم دست و پاهاتون اینطوری حرکت می کنه (دید واقعی) بلکه واسه خودم تفسیر می کنم : می گم متواضعانه یا متکبرانه یا حقیرانه یا ... راه می رید ( دید تفسیری و ذهنی)
آقای مصفا اعتقاد دارن علت تمام رنج ها و گرفتاری های انسان همین حرکت مخرب هست که بر ذهن آدم تحمیل می شه .
ایشون ترجیح می دن به جای نظریه پردازی گیج کننده به رابطه واقعی بپردازند که از رابطه خود ما با بچه ها شروع می کنن چون " عین رابطه ای که ما با این بچه ها داریم دیگران هم با ما داشته اند"
به نظرم روش واقعا موثر و جالبی اومد.
رفتار ما ذهن بچه ها رو با تقسیر و تعبیر آشنا می کنه ، بچه کتک می خوره ، می دونه کتک خورده و فقط درد اذیتش می کنه ، ولی ما می گیم چه بچه بی عرضه ای ، حالا تفسیری که ما با گفتن و تکرار این حرف یادش می دیم بیشتر اذیتش می کنه : کتک خوردن یعنی بی عرضه بودن و این از خود کتک خوردن بدتره که بزرگترا اینقدر بهش اهمیت می دن!
"اولین استنباط بچه این خواهد بود که در زندگی و در روابط انسان ها تنها واقعیت مطرح نیست بلکه هر واقعیت ، هر حرکت، هر رفتار و هر رویداد و جریانی یک معنای خاص هم دارد که مثل سایه ای نامرئی به آن چسبیده است و همیشه همراه آن است"
"....به این جهت است که انسان بعدها نمی تواند صورت ناب و خالص واقعیت های زندگی را آن طور که هست ببیند ، به نظر او هر واعیت حتما باید یک توصیف و تعبیر و معنا هم داشته باشد"
خداییش چندبار براتون سوال پیش اومده که چرا نمی تونید از یه مزه دلچسب یا بوی خوب یا حرف زیبا اونجور که باید لذت ببرید؟!
به مرور زمان بچه می فهمه که با اینکه این تفسیرها اسم و قیافه ی مختلف دارن ولی همه حول یه چیزی دور می زنن اونم "ارزش" هست . انگار هدف زندگی آدما کسب"ارزش" و فرار از " بی ارزشی" است. تازه این "ارزش" و "بی ارزشی" از واقعیت مهمتره ، یعنی اگر کتک بخوره و بتونه تظاهر کنه دردش نیومده و بی عرضه نیست ، پیروز شده و ارزش رو حفظ کرده . حالا این واقعیت کتک خوردن چه تاثیری تو روح و جسم اون گذاشته به درک ! مهم اینه که کسی نفهمید اون دردش اومده پس بی عرضه نیست !( وای که چقدر آدم یاد خاطرات بچگیش میافته !)
این کتاب مثال های مثبت هم داره ها! مثلاً اینکه بچه به یکی خوراکی خودشو بده ، خود عمل زیاد مهم نیست . مهم اینه که این کار رو طوری انجام بده که سخاوتمندانه به نظر برسه ، چون اگر کسی بهش نگه چه بچه سخاوتمندی انگار اصلاً این کار رو نکرده ! ( یه چیزی داره ته ذهنتون جرقه می زنه، نه ؟!)
